Wie het onderste uit de kan wil…

Curatoren zouden vooral voor eigen gewin werken en overal een slaatje uit willen slaan. Graag ontken ik alvast dat alle curatoren zo zouden zijn. Voor het geval u wel te maken hebt met zo’n curator laat ik u graag zien dat er wel wat tegen te doen valt.

Huurder failliet

Boon, de verhuurder, had een koffiemachine verhuurd aan Mok, de huurder. Mok betaalde zijn huurtermijnen niet, zodat Boon de overeenkomst beëindigde. Boon verzocht Mok om de koffiemachine terug te geven en om de openstaande facturen te betalen. Het bleek echter onmogelijk om Mok nog te bereiken. Mok bleek meer openstaande facturen te hebben en ging uiteindelijk failliet. De rechtbank stelde vervolgens een curator aan om het faillissement af te wikkelen. Boon kon zich nu wenden tot deze curator. Die erkende dat Boon inderdaad nog een vordering had op Mok en dat Boon de eigenaar was van de koffiemachine. Maar, de koffiemachine was nergens te vinden…

Op zoek naar de koffiemachine

De curator onderzocht de administratie van Mok. Hij ontdekte dat Mok kennelijk nog een opslag in gebruik had. De curator ging op onderzoek uit en trof de koffiemachine aan in de opslag van Mok. De curator liet Boon vervolgens weten dat hij de koffiemachine uiteindelijk had weten te traceren.

Een curator werkt altijd namens alle schuldeisers, maar volgens de curator hadden zijn werkzaamheden niet tot voordeel voor de schuldeisers geleid nu alleen de koffiemachine van Boon was gevonden. De curator wilde daarom de koffiemachine pas uitleveren aan Boon als Boon hiervoor €500,- betaalde. Dit bedrag was gebaseerd op de werkzaamheden voor het traceren van het apparaat, de stallingkosten en de waarde van het koffiemachine. Boon moest dus een flink bedrag betalen om zijn eigen koffiemachine weer terug te krijgen.

Inventarisatie, wettelijke plicht van curator

In dit geval was het bedrag dat Boon moest betalen buitensporig hoog en bovendien niet redelijk. Het feit dat de curator een onderzoek moest verrichten en de activa van Mok moest inventariseren, behoort gewoon tot zijn wettelijke taken. Dat zijn onderzoek verder niets had opgeleverd voor de andere crediteuren was vervelend, maar nam niet weg dat de curator het onderzoek in het belang van de gezamenlijke crediteuren had verricht. Het is niet de bedoeling dat één schuldeiser vervolgens voor deze kosten moet opdraaien.

Vergoeding voor het uitleveren van goederen

De enige kosten die een curator bij een schuldeiser in rekening kan brengen, betreffen een vergoeding voor de kosten die gemaakt worden bij het uitleveren van goederen. Ik heb de curator daarom laten weten dat het bedrag van €500,- een extreem hoog bedrag is. Het enige wat de curator hoefde te doen was Boon te vertellen waar de koffiemachine zich bevond, zodat de koffiemachine opgehaald kon worden. Ik heb aan de curator aangegeven dat een boedelbijdrage van €25,- rechtvaardig zou zijn. Maar voor dat bedrag haalde de curator zijn neus op, dat bedrag mocht Boon zelf houden. De curator weigerde om de koffiemachine terug te geven.

Rechter-commissaris

Omdat de curator bleef volharden en niet bereid was Boon zijn eigendom terug te geven, heb ik mij tot de rechter-commissaris gewend. Volgens de faillissementswet kunnen schuldeisers, maar ook de gefailleerde (in dit geval Mok), tegen het handelen van de curator op komen. Daarnaast kunnen ze de rechter-commissaris om een bevel vragen om de curator juist een bepaalde handeling te laten verrichten. Namens Boon heb ik de rechter-commissaris gevraagd om de curator de opdracht geven om Boon te laten weten waar hij zijn koffiemachine op kon halen en met wie hij hiervoor contact op moest nemen.

Wanneer zo’n verzoek wordt ingediend bij de rechter-commissaris, stelt de rechter-commissaris de betreffende curator in de gelegenheid zijn kant van het verhaal te vertellen. De curator stelde dat zijn werkzaamheden ten behoeve van Boon waren verricht en dat hij om die reden een vergoeding van Boon zou moeten ontvangen. Daarna zou hij pas laten weten waar de koffiemachine zich zou bevinden.

Geen vergoedingsrecht voor de curator

Gelukkig vond de rechter-commissaris het aannemelijk dat de activiteiten van de curator niet specifiek gericht waren op de koffiemachine van Boon, maar op tot de boedel behorende zaken. Deze werkzaamheden behoren tot de wettelijke taak van de curator en zorgen niet voor een aanspraak van de curator op Boon. Mocht de curator wel specifiek naar de koffiemachine van Boon hebben gezocht en de curator en Boon zouden vooraf afspraken hebben gemaakt over een vergoeding voor deze werkzaamheden, dan had de curator een aanspraak kunnen maken op een vergoeding. In dit geval waren er geen specifieke afspraken gemaakt over het zoeken van een koffiemachine voor Boon en ook niet over een eventuele vergoeding. De rechter-commissaris besliste dus dat er geen vergoedingsrecht is. Volgens de rechter-commissaris bleek evenmin dat de curator nog werkzaamheden zou moeten verrichten voor de aflevering aan Boon waardoor een vergoeding alsnog rechtvaardig zou zijn. De rechter-commissaris beval de curator daarom om Boon te laten weten waar de koffiemachine zich bevond. Over enige vergoeding werd niet meer gesproken.

Juist, de curator kreeg het deksel op zijn neus.

Meer informatie

Heeft u te maken met een failliete klant en wil de curator uw spullen niet teruggeven? Of wilt u graag meer weten over uw positie in een faillissement? Neem dan gerust contact met mij op. Ik help u graag om ervoor te zorgen dat de schade voor uw organisatie beperkt blijft wanneer een klant failliet gaat.